Gjërat që më mësoi komshia ime latine

Kur të lexoni fjalën “latine” në këtë artikull, ju lutem ulini standartet paksa. Nuk e kam fjalën për një allasoj Jennifer Lopez-i. Por për një mama të kolme, me bark, me kofshë të gjera, diku tek 154 cm e gjatë, me mollëza të theksuara e flokë bob (presje). Victoria ka lindur në Amerikë, por origjinën e ka diku nga Amerika Latine. E kam njohur rastësisht teksa bënim pazar tek marketi i fruta-perimeve të fshatit. Këtu të blesh prodhime fshati, quhet luks, sepse shumica preferojnë supermarketet kolektive.

Tek stendat e fshatit, ke mundësinë të provosh pak nga produktet e tyre, e duke rastisur në të njëjtën tavolinë, hymë në muhabet.

Victoria binte në sy në të gjithë tregun sepse ishte grimuar sikur po shkonte në një emision televiziv të famshëm. Kishte aplikuar foundation, rouge, shumë shumë kontur rreth mollëzave, aq sa dukej vërtetë bukur. Epo mirë, bukur për darkë, jo për në orën 10 të mëngjesit. Sytë më shkuan tek veshja; kishte një palë xhinse cowboy, këmishë boohoo me jakë me flutura, lidhur përpara me fjongo asimetrike. Dukej sikur ishte veshur për 5 minuta dhe s’kishte pasur kohë as të shihej në pasqyrë.

Sytë më ngelën tek këpucët shapka prej druri me një rrip lëkure. Kishte një çantë nga këto që shkruajnë “I love the Sun”, apo diçka e tillë, prej rrecke. Grimi dhe flokët ishin sipas modës së vitit 2023, veshja kishte ngelur diku tek 1999-a.

Afrohet dhe më thotë:

- Më pëlqen shumë pardesyja jote, - ndërkohë unë kisha veshur një nga pardesytë më bazike që kam, nga J. Crew, thjesht sa për të hedhur diçka krahëve.

Diçka që shkon më së miri edhe me atlete e shapka. E çuditur nga komplimenti kthehem dhe e falenderoj, njëkohësisht e komplimentoj për grimin. Nuk i dukej asnjë pore lëkure, as shenjë, as vijë. Ishte si i ngrirë. E pyes nëse merrej me blog apo podcast, sepse grimi ishte profesional:

- Jo, - më thotë, - thjesht e kam pasion.

Duke ndjekur shikimin tim që kishte ngelur tek këpucët sandale të vitit 1999, më thotë që sandalet i ka të preferuara dhe se i ka gjetur me ulje në një dyqan të shtrenjtë.

- Mbajta rradhë në kasë, - tha, - vetëm që t’i blija. I jap shumë mirë makinës me to, si dhe i kombinoj me gjithçka.

Mund ta merrni me mend fytyrën që mund të kem bërë spontanisht në atë moment. Fiks si në rastet kur të kujtohet shija e limonit! Ia ktheva duke i thënë se andej nga vij unë, një palë sandale, që vishen me gjithçka, janë gladiator, mules me takë katrore, espadrilles përshembull, por e rëndësishme është të të pëlqejnë ty, e të jesh e kënaqur kur del para pasqyre.

- Ti, - më tha, - duhet të jesh ndonjë punonjëse reviste, se marrke vesh shumë nga moda. Më pëlqejnë vajzat e gratë që kujdesen për veten. Edhe unë kujdesem, në atë mënyrën time. Përshembull: pantallonat janë nga filan firmë, këmishën e kam blerë në një vend tjetër, që punojnë me copa direkt nga Meksika.

- Për lirë? - them unë.

- Jo, - më thotë, - por sepse pambuku është i cilësisë më të mirë.

- Veshjet, - më tha, - i zgjedh me vajzën e madhe. Nuk ia prish asaj sepse ka shumë shije. Me vajzën e vogël blej këpucët, madje këto ajo m’i ka zgjedhur. Janë të bukura, apo jo?

Në mend iu përgjigja me një "Jo!", por goja nuk reagoi. M'u kujtuan ato sandalet e parehatshme që veshim ne në Shqipëri, vetëm sepse duken bukur në rrugë. E mezi ç’presim t’i heqim sa dalim nga lokali. Mezi presim të veshim tutat me push e atë bluzën e pambukut me arushë. Më erdhën në mend edhe saktificat e vajzave shqiptare, që kursejnë e kursejnë për një dreq çante Gucci, e si përfundim blejnë atë “first replica”. Disa blejnë atë “I love the Sun”, në fund të fundit.

Victoria rrezantonte vetëbesim, edhe pse nuk kishte as Gucci, as Prada, as LV. Ishte kaq e lumtur me veten, blerjet e saj, sa ia kisha zili edhe unë. Edhe unë që merrkam disi vesh nga moda. Nuk kishte as trupin perfekt, as Range Rover, as syze Miu Miu, as arrogancën franceze dhe as sqimën italiane, por kisha dëshirë të rrija me të. E meqë e kam komshie, pse jo. Madje më frymëzoi, që koleksionin e ardhshëm, ta bëj dedikuar një zonje të tillë.